Το έργο Hocus Pocus βασίζεται στη δύναμη των εικόνων, στη μαγεία και τις αισθήσεις που προκαλούν. Το μοναδικό σκηνικό οδηγεί τον θεατή σε μια παιχνιδιάρικη και μαγική εξερεύνηση, όπου σώματα και σκηνικά αντικείμενα εμφανίζονται και εξαφανίζονται διαρκώς. Κεντρικό νήμα της παράστασης η αδελφική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο χορευτές, μέσα από τις προκλήσεις που οι ίδιοι έχουν θέσει για να σκληραγωγήσουν τους εαυτούς τους, αλλά και μέσα από το φανταστικό ταξίδι που τους περιμένει στη συνέχεια. Ένα από τα λίγα έργα σύγχρονου χορού που απευθύνεται σε νεαρό κοινό, το Hocus Pocus έχει στόχο να διεγείρει τη φαντασία των θεατών του, υφαίνοντας μια ανοικτή αφήγηση που αφήνει ελεύθερο κάθε παιδί να δημιουργήσει τη δική του ιστορία.

​

O Philippe Saire γεννήθηκε στην Αλγερία όπου έζησε μέχρι την ηλικία των πέντε ετών. Στη συνέχεια, εγκαταστάθηκε στη Λωζάνη όπου σπούδασε σύγχρονο χορό, και αργότερα στο εξωτερικό με στόχο την περαιτέρω κατάρτισή του ως χορογράφου. Το 1986 ίδρυσε τη δική του ομάδα χορού στην περιοχή της Λωζάνης, η οποία κατάφερε να εξελίξει το δικό της δημιουργικό ρεπερτόριο, συμβάλλοντας ενεργά στην ανάδειξη του σύγχρονου χορού στην Ελβετία. Το 1995, ο Saire εγκαινίασε τον δικό του δημιουργικό χώρο, το εργαστήρι Théâtre Sévelin 36, με έδρα τη Λωζάνη, που επικεντρώνεται στο πεδίο του σύγχρονου χορού και φιλοξενεί παραστάσεις διεθνούς εμβέλειας, αλλά και εγχώριες παραγωγές. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, τιμήθηκε με πληθώρα βραβείων και διακρίσεων (Grand Prix - Fondation Vaudoise, Βραβείο Καλύτερου Δημιουργού – Συμβούλιο Σεν Ντενί, Γαλλία, Εθνικό Βραβείο Χορού και Χορογραφίας, Ελβετία). Από το 2003 διδάσκει κίνηση στη σχολή θεάτρου Manufacture, στη γαλλόφωνη Ελβετία.

​

Σύλληψη, χορογραφία: Philippe Saire

Χορογραφία σε συνεργασία με τους χορευτέ: Philippe Chosson, Mickaël Henrotay-Delaunay

Χορευτές σε περιοδεία: Philippe Chosson, Pep Garrigues

Σχεδιασμός σκηνικής συσκευής: Léo Piccirelli

Σκηνικά αντικείμενα και αξεσουάρ: Julie Chapallaz, Hervé Jabveneau

Σχεδιασμός ήχου: Stéphane Vecchione

Τεχνική διεύθυνση: Vincent Scalbert

Κατασκευή: Cédric Berthoud

Μουσική: Peer Gynt του Edvard Grieg

Το Vacuum δημιουργεί απίθανες εικόνες και ευφάνταστες ζωγραφιές, μια αλληλεπίδραση σωμάτων που εμφανίζονται και εξαφανίζονται ανάμεσα σε μαύρες τρύπες και εκθαμβωτικά φώτα. Το χορευτικό αυτό ντουέτο αποτελεί το τρίτο μέρος της σειράς παραστάσεων Dispositifs, σε διάλογο με τις εικαστικές τέχνες. Μετά τα έργα Black Out (2011), NEONS Never Ever, Oh! Noisy Shadows (2014), το Vacuum εξερευνά μια νέα διάσταση της αισθητηριακής μας αντίληψης, μέσα από την οφθαλμαπάτη που δημιουργούν δύο φωσφορίζοντες σωλήνες νέον. Στο Black Out, οι κινήσεις των χορευτών σχεδιάζουν σχήματα σε μια μαύρη ουσία επί σκηνής, ενόσω το κοινό παρακολουθεί από ψηλά. Στο NEONS ένα ζευγάρι χορεύει σε έναν κόσμο με φώτα και σκιές. Στο τρίτο αυτό κομμάτι της σειράς, ο Saire εξερευνά περαιτέρω την εικαστική αντίληψη της κίνησης. Το αποτέλεσμα είναι λυρικό καθώς βαδίζει μέσα από την ιστορία της τέχνης, από τα έργα της Αναγέννησης μέχρι την ανάπτυξη της φωτογραφίας. To έργο Vacuum αποτελεί μία συμπαραγωγή του Théâtre National de Chailliot (Παρίσι) και του Φεστιβάλ της Γενεύης La Bâtie.

​

Η Cie Philippe Saire υπογράφει την παραγωγή 31 παραστάσεων, απαριθμώντας μέχρι σήμερα πάνω από 1000 παραστάσεις σε 180 πόλεις ανά την Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την Αμερική. Η ομάδα παρουσιάζει συχνά το έργο της σε εκθέσεις και γκαλερί, κήπους, αστικούς χώρους και άλλους εξωτερικούς χώρους διεξαγωγής δράσεων και παραστάσεων. Από το 2002 μέχρι το 2012, το πρότζεκτ της Cie Philippe Saire με τίτλο Cartographies Project που συνδυάζει την περφόρμανς με την οπτικοακουστική παραγωγή, αποτυπώνει το όραμα του εμπνευστή της που θέλει τον χορό να διευρύνεται και εκτός του εσωτερικού παραστατικού χώρου. Αυτή η ανάγκη για πειραματισμό οδήγησε την ομάδα στη δημιουργία του έργου Black Out το 2011, που παρουσιάστηκε 100 φορές το 2014, μία χορογραφία που επιτελείται σε έναν κύβο με περιορισμένο αριθμό θεατών να στέκεται στην οροφή του.

​

Σύλληψη, χορογραφία: Philippe Saire

Χορογραφία σε συνεργασία με τους χορευτές: Philippe Chosson Pep Garrigues

Σχεδιασμός συσκευής επί σκηνής: Léo Piccirelli

Σχεδιασμός ήχου: Stéphane Vecchione

Τεχνική διεύθυνση: Vincent Scalbert

Συντονισμός κατασκευής: Antoine Friderici

Κατασκευή: Cédric Berthoud

Σκηνική διεύθυνση: Mickaël Henrotay Delaunay 

Βοηθός παραγωγής: Constance von Braun

Βιντεογράφηση & διαφημιστικό: Pierre-Yves Borgeaud

Φωτογραφία & γραφικά: Philippe Weissbrodt

Μουσική: What Power Art Thou, από το King Arthur του Henry Purcell, σε ερμηνεία των Fink & the Concertgebouw Orchestra, Ninja Tune, 2013.

Στο έργο αυτό, η χορογράφος διερευνά, τόσο ως φόρμα όσο και ως περιεχόμενο, την πρόσφατη εμπειρία του να δημιουργείς χορό εν καιρώ κοινωνικού αποκλεισμού. Επεκτείνει, όμως, τους προβληματισμούς της σε ερωτήματα που αφορούν την ίδια την τέχνη σήμερα, στον διάλογο που δημιουργείται ανάμεσα στη ζωντανή και τη διαμεσολαβημένη τέχνη, την τέχνη αυτή που φθάνει στον θεατή μέσα από τη διαμεσολάβηση μιας οθόνης. Πώς ένα σώμα υπάρχει ζωντανό μπροστά μας και πώς λειτουργεί όταν αυτό προβάλλεται σε μια οθόνη;

​

H Alexandra Waierstall είναι καλλιτέχνις και χορογράφος με καταγωγή από την Κύπρο και έδρα το Ντίσελντορφ. Κατέχει μεταπτυχιακό (ΜΑ) στη Χορογραφία από το Artez της Ολλανδίας. Έχει παρουσιάσει έργα της σε πολλά φεστιβάλ και πολιτιστικούς χώρους όπως Musée du Louvre - FIAC (Παρίσι), Sadler’s Wells (Λονδίνο), Dansenshus Oslo (Όσλο), Julidans (Άμστερνταμ), Mousonturm (Φρανκφούρτη), Crossing Festival (Πεκίνο), Fringe Festival (Σαγκάη), International Festival (Σεούλ), Senselab (Μοντρεάλ), Dansenshus Stockholm (Στοκχόλμη), Forum Mundial (Σάο Πάολο), Kunsthalle Mannheim (Μάνχαϊμ), Bauhaus Museum (Ντέσσαου) και αλλού. Απέσπασε βραβεία Ανερχόμενου Καλλιτέχνη (2013, Ντίσελντορφ), υπήρξε φιναλίστ στα Rolex Mentor Protége (2012), Factory Artist (2014-2016, Ντίσελντορφ) και Discovery Artist (2017-2019, Αγγλία). Έχει χορογραφήσει για τις ομάδες χορού Tanzmainz και την Εθνική Ομάδα Χορού της Ουαλίας (National Dance Company of Wales).

​

Σύλληψη, χορογραφία, κείμενο, αφήγηση: Alexandra Waierstall

Χορευτές, κινηματογραφιστές: Ράνια Γλυμίτσα, Αριάννα Μαρκουλίδου, Σάββας Μπαλτζής, Ying Yun Chen

Μουσική: HAUSCHKA, Σταύρος Γασπαράτο

Τεχνική υποστήριξη: Γιάγκος Χατζηγιάννη

Ένα ευφάνταστο, υπερρεαλιστικό ντουέτο που διερευνά την απρόβλεπτη φύση της καθημερινής μας πραγματικότητας. Απομονωμένη σε ένα λιτά επιπλωμένο δωμάτιο, μία μοναχική χορεύτρια θέτει υπό αμφισβήτηση το σώμα της και τον περιβάλλοντα χώρο. Το πιο πρόσφατο χορογραφικό έργο της Inbal Pinto, με τίτλο Living Room είναι μία πρωτότυπη παραγωγή του κέντρου σύγχρονου χορού Suzanne Dellal Centre. Η ταυτότητα των αντικειμένων, των καταστάσεων και των ανθρώπων, καθώς και η απρόβλεπτη πραγματικότητα που επιχείρησαν να καταγράψουν, καταγράφεται από μόνη της. Το έργο έκανε πρεμιέρα το 2021 στο Τελ Αβίβ.

​

Η Inbal Pinto είναι χορογράφος, σκηνοθέτρια και σχεδιάστρια σκηνικών και κοστουμιών από το Ισραήλ. Το 1992 ίδρυσε την ομάδα χορού Inbal Pinto Dance Company, της οποίας ήταν καλλιτεχνική διευθύντρια μέχρι το 2018. Κατά την περίοδο αυτή, δημιούργησε πληθώρα βραβευμένων χορογραφικών έργων. Υπερβαίνοντας τα όρια του είδους, έχει επινοήσει μία συγκεκριμένη μορφή χοροθεάτρου που φέρει τη δική της υπογραφή. Πολλά από τα έργα της όπως Dio-Can, Wrapped, Oyster, Fugue κ.ά., αποτέλεσαν ορόσημο στην ιστορία του χορού στο Ισραήλ, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές παγκοσμίως. Το 2002 η Pinto ξεκίνησε τη συνεργασία της με τον χορογράφο Avshalom Pollak, με τον οποίο δημιούργησαν μαζί πληθώρα έργων, ενώ χορογράφησαν, σκηνοθέτησαν και σχεδίασαν όπερες και μιούζικαλ ανά τον κόσμο. Από το 2018 χορογραφεί ως ανεξάρτητη καλλιτέχνις. Έχει πρόσφατα σχεδιάσει και σκηνοθετήσει, σε συνεργασία με τον Amir Kliger, ένα μιούζικαλ βασισμένο στο μυθιστόρημα του Χαρούκι Μουρακάμι Το Κουρδιστό Πουλί, το οποίο παρουσιάστηκε στο Τόκυο.

​

Χορογραφία, κοστούμια, σκηνικά, τοιχογραφία: Inbal Pinto

Χορευτές: Moran Muller, Itamar Serussi

Πρωτότυπη μουσική: Maya Belsizman

Επιπρόσθετα μουσικά κομμάτια: Umitaro Abe - Havanera de la Montagne (Piano Solo) | Franz Schubert - Trio op. 100 - Andante con moto | Mister Bean - The Really Useful Guide to Alcohol, Rowan Atkinson | Bistro Fada - σε σύνθεση Stephane Wrembel και ενορχήστρωση Maya Belsitzman

Σχεδιασμός φωτισμού: Tamar Orr

Μία παράσταση που εμπνέεται από το μοιρολόι της Ηπείρου, τα τραγούδια θρήνου σε κηδείες και οικογενειακούς αποχωρισμούς. Οι χορογράφοι Koen Augustijnen και Rosalba Torres Guerrero (Siamese Cie), μαζί με εννέα Έλληνες σύγχρονους χορευτές, εξερευνούν τις ενεργειακές ιδιότητες της μουσικής και των χορών της Ελλάδας θρέφοντας ένα σύγχρονο δημιούργημα. Στο νέο τους δημιούργημα, οι χορογράφοι Koen Augustijnen and Rosalba Torres Guerrero (το καλλιτεχνικό δίδυμο Siamese Cie) συνεχίζουν το κοινό καλλιτεχνικό τους ταξίδι, εξερευνώντας τα στοιχειώδη συναισθηματικά βιώματα των ανθρώπων και τον τρόπο που ενσωματώνονται και εκφράζονται στο θέατρο και στον χορό. To Lamenta εστιάζει στα διαφορετικά στάδια συναισθημάτων που βιώνει ο άνθρωπος όταν θρηνεί. Στις τελετουργίες πένθους, στοιχείο κάθε πολιτισμού, οι άνθρωποι εξέφραζαν τα συναισθήματά τους μέσα από το τραγούδι και τον χορό. Η ανάγκη αναπαράστασης αυτών των συναισθημάτων και η συλλογική έκφρασή τους ήταν αυτό που τους βοηθούσε να συμφιλιωθούν με την απώλεια και να προχωρήσουν. Στις σύγχρονες κοινωνίες, πολλές τελετουργίες πένθους έχουν πια χαθεί. Συναντάμε όμως ορισμένες, που επιβίωσαν σε συγκεκριμένες περιοχές και κουλτούρες, όπως στην Ήπειρο, στη βόρεια Ελλάδα. Πόσο διαπερατός από άλλες επιρροές μπορεί να είναι ο παραδοσιακός χορός; Πώς συσχετιζόμαστε σήμερα με το παρελθόν και την παράδοση; Πώς αναπαριστούμε σκηνικά τον παραδοσιακό χορό σήμερα, με τρόπο προσιτό στο σύγχρονο κοινό και με μια διαπολιτισμική προοπτική; Στην περίπτωση του ελληνικού μοιρολογιού, μεταγράφοντας την παράδοση στη σύγχρονη χορογραφία συμφιλιωνόμαστε με την απώλεια: μέσα από την απώλεια ή την αλλαγή της παλιάς φόρμας αναδύεται ένα νέο χορευτικό ιδίωμα.

​

O Koen Augustijnen είναι στενός συνεργάτης της ομάδας χορού les ballets C de la B από το 1991, με την οποία ξεκίνησε να συνεργάζεται αρχικά ως χορευτής σε έργα του Alain Platel. Από το 1997 μέχρι το 2013, υπήρξε φιλοξενούμενος χορογράφος στην ίδια ομάδα χορού, μέσω της οποίας δημιούργησε τα έργα Bâche (2004), που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές ανά το διεθνές, IMPORT/EXPORT (2006), Ashes (2009) και Au-delà (2012). Από το 2013 εργάζεται ως ανεξάρτητος χορογράφος. Στην Αυστραλία σκηνοθέτησε το χορευτικό σόλο με τίτλο Gudirr Gudirr για τη χορεύτρια Dalisia Pigram και την ομάδα χορού Marrugeku Company. Στην Παλαιστίνη, συνσκηνοθέτησε το Badke (2013) σε συνεργασία με τις Rosalba Torres Guerrero και Hildegard De Vuyst, ένα έργο για δέκα Παλαιστίνιους χορευτές σε παραγωγή KVS, les ballets C de la B και The Qattan Foundation. Είναι, επίσης, ο δημιουργός του Sehnsucht, limited edition (2014) έργο που παρουσιάστηκε στο Oldenburgisches Staatstheater (Γερμανία) και του Dancing Bach (2015) που έκανε πρεμιέρα στο Konzert Theater Bern (Ελβετία). Σε συνεργασία με τη Rosalba Torres Guerrero, δημιούργησαν τη χορογραφία Hochzeit (2017) που έκανε πρεμιέρα στο Κρατικό Θέατρο του Μάιντς (Staatstheater Mainz) και στην οποία συμμετείχαν είκοσι χορευτές του TanzMainz, πέντε ηθοποιοί, πέντε μουσικοί και φιλοξενούμενοι καλλιτέχνες και, τέλος, το έργο Le Sacre du Printemps (2022).

​

Η Rosalba Torres Guerrero σπούδασε στο Κονσερβατόριο της Γενεύης και στο Εθνικό Κέντρο Σύγχρονου Χορού (CNDC) της Ανζέ. Ξεκίνησε την καριέρα της με τον Philippe Decouflé στο έργο Decodex και συνεργάστηκε με τον Ismael Ivo στη Βαϊμάρη, στην όπερα Medeamaterial. Από το 1997 μέχρι το 2005 υπήρξε μέλος της ομάδας χορού Rosas, με επικεφαλής τη χορογράφο Anne Teresa De Keersmaeker σε συνεργασία με την οποία δημιούργησαν τα ακόλουθα έργα: Drumming, I said I, In real time, Rain, April me, Bitches Brew/Tacoma Narrows, Kassandra και Raga for a rainy season/Love Supreme, καθώς και τα έργα ρεπερτορίου Woud, Achterland και Mozart/Concert Arias-un moto di gioia. Από το 2005 μέχρι το 2015, υπήρξε μέλος της ομάδας χορού les ballets C de la B του Alain Platel, συμμετέχοντας στα έργα VSPRS, Pitié!, Out of Context και C(h)oeurs. Έχει, επίσης, συμμετάσχει στις ταινίες Je sens le beat qui monte en moi και Cornelius le meunier hurlant του Yann Le Quellec, στον ρόλο της Κασσάνδρας στα έργα Die Troerinnen and Die Rasenden της Karin Beier στο Θέατρο του Αμβούργου (Schauspielhaus), καθώς και με τον πολωνικής καταγωγής Krysztof Warlikowksi στις όπερες Lulu, Don Giovanni, The Bassarids και στο έργο Phèdres(s) με την Isabelle Huppert στο Παρίσι (Théâtre de l’Odéon). Το 2011, δημιούργησε το χορευτικό σόλο Pénombre, σε συνεργασία με τον Γάλλο video artist Lucas Racasse, και σε παραγωγή της ομάδας χορού les ballets C de la B. Συνσκηνοθέτησε, σε συνεργασία με τον Koen Augustijnen και την Hildegard Devuyst, το έργο Badke. Έχει, επίσης, σκηνοθετήσει το Long past για έξι χορευτές, μία ανάθεση της ομάδας σύγχρονου χορού Bodhi Project.

​

Χορογραφία: Koen Augustijnen & Rosalba Torres Guerrero

Ομάδα χορού: Siamese Cie

Μουσική διεύθυνση: Ξανθούλα Ντακοβάνου

​

Με την στήριξη της Φλαμανδικής Κυβέρνησης

Μπορεί ένα απομονωμένο σώμα να ταξιδέψει διασχίζοντας τον χώρο και τον χρόνο; Μπορεί το υποσυνείδητο να γίνει όχημα ενός αντίστοιχου ταξιδιού; Το migrena2X2 είναι μία υβριδική σόλο περφόρμανς που υπάρχει σε ένα υπερρεαλιστικό χώρο φτιαγμένο από θραύσματα μνήμης, που μετατρέπει την αιώρηση και τον χειρισμό αντικειμένων σε κίνηση. Πρόκειται για μία αφηρημένη, σύγχρονη ερμηνεία της βιβλικής ιστορίας του Ιωνά που εγκιβωτίζει την έννοια της προφητείας διερευνώντας το υποσυνείδητο, αντιμέτωπη με τραύματα και φαντασίες. Το βάρος του περφόρμερ καθορίζεται από αλυσοδεμένα βαράκια με λαβές, ενώ ο ίδιος απαλλάσσεται από αυτό μέσα από ένα τελετουργικό που θυμίζει προσευχή και παραλήρημα. Η εντατικοποίηση των άγριων κινήσεων κάνει το σώμα να αποδομείται, να αποσυντίθεται, να λιώνει και να παραδίνεται με τρόπο που να αφυπνίζει ένα αφαιρετικό υλικό, ένα σύνολο άκρων και οργάνων που καταβροχθίζουν τον χώρο χωρίς ξεκάθαρο στόχο πέρα από το να υπακούνε τις αισθήσεις που το διαπερνούν. Αυτή η αποδέσμευση της ενστικτώδους, κουήρ και πρωτόγονης ολότητας που αδυνατεί να υπάρξει έξω από την εκστατική κατάσταση, αποτελεί κάλεσμα μετατροπής της σε μία οντότητα που λειτουργεί πέρα από τους πνευματικούς περιορισμούς της κοινωνίας. Το σώμα του περφόρμερ, το οποίο ωθείται σε ακραία ένταση και αποσύνθεση, ταξιδεύει επιδέξια στο διάστημα, αποκαλύπτοντας κρυφούς χώρους και επιφάνειες, φθάνοντας στην κάθαρση και, εν τέλει, στην αναγνώριση του εαυτού.

​

Ο Yotam Peled (αυτός/αυτ@), κουήρ χορογράφος και επιτελεστικός καλλιτέχνης, γεννήθηκε στο Ισραήλ το 1989. Από παιδί ασχολείται με τις καλές τέχνες, τον αθλητισμό και την καποέιρα. Σε ηλικία 21 χρόνων, μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, ξεκίνησε χορό και ακολούθησε ανώτερη εκπαίδευση στο σύγχρονο τσίρκο. Το 2015 μετοίκησε στο Βερολίνο, και συνεργάστηκε με πολλούς Ευρωπαίους χορογράφους ως ελεύθερος επαγγελματίας. Δημιουργεί τις δικές του χορογραφίες, με περιοδείες σε διάφορα φεστιβάλ και διοργανώσεις σε χώρες όπως Ισραήλ, Γερμανία, Πολωνία, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Δανία, Ολλανδία, Νορβηγία, Βόρεια Μακεδονία, Λουξεμβούργο, Καναδά, Παναμά, Ιαπωνία, Ταϊλάνδη και Βιετνάμ. Έχει βραβευτεί επανειλημμένως. Το 2018 δημιούργησε την ομάδα «Yotam Peled & the Free Radicals», με στόχο τη δημιουργία και τη διεθνή διάδοση σύγχρονων διεπιστημονικών περφόρμανς, με θεματικούς άξονες τις δομές εξουσίας, την αμφισβήτηση του φύλου, και την ανάπτυξη σύγχρονων κοινοτικών τελετουργικών. Η ομάδα έχει παρουσιάσει τις εξής δημιουργίες: Entropia (2018), Alpha (2019), migrena2x2, HEIMAT, fauna futura, Get A Grip (2021). Ο Yotam Peled υπήρξε φιλοξενούμενος χορογράφος στους εξής οργανισμούς: ‘THINK BIG’, Αννόβερο· TalentLAB#19 / Grand Theater, Λουξεμβούργο· CC Heidelberg, Χαϊδελβέργη· TanzLabor / ROXY Ulm· Θέατρο Χορού, Σκόπια· Tanzhaus, Ζυρίχη· PimOff, Μιλάνο και Altofest, Νάπολη. Προσκλήθηκε ως χοροδιδάσκαλος, μεταξύ άλλων, στην Ακαδημία Τεχνών Fontys, στο Πανεπιστήμιο Τεχνών Folkwang, στα Dock11, Munstrum Theater, Cie Hors Surface, Cia Maura Morales, Overhead Project, PRISMA festival.

​

Χορογραφία & Ερμηνεία: Yotam Peled

Επικοινωνία: Laia Montoya / TINA agency

Σχεδιασμός Soundtrack: Yotam Peled

 

Το έργο στηρίζει το Fonds Darstellende Künste και χρηματοδοτείται από την Επιτροπή για τον Πολιτισμό και τα Μέσα και το ίδρυμα Collider AIR / Contemporary Calgary.

Κι αν ζούσαμε όλοι για πάντα; Το όνειρο της μεταθανάτιας ζωής ανέκαθεν αποτελούσε πηγή έμπνευσης για τον άνθρωπο. Πληθώρα παραμυθιών και μύθων καταπιάνονται με τον θάνατο, την ανάσταση ή την αιώνια ζωή. Η ελληνική μυθολογία δημιούργησε αθάνατους θεούς, ζώα, τέρατα και γίγαντες με υπερφυσικές δυνάμεις. Τι πιστεύουν τα παιδιά για τη ζωή και τον θάνατο, για τη θνητότητα και την αθανασία; Σε ποιο βαθμό μπορούν τα παιδιά να έρχονται αντιμέτωπα με το ζήτημα αυτό; Υπάρχουν πολλοί τρόποι να γίνει κανείς αθάνατος: ξεκινώντας τη δική του οικογένεια, δημιουργώντας καλλιτεχνικά έργα, αφήνοντας μία πολιτική κληρονομιά. Εφόσον μας περιορίζει ο ίδιος μας ο θάνατος, επιχειρούμε ποικιλοτρόπως να δημιουργήσουμε ένα συνεχές που παραμένει ανεξίτηλο ακόμη κι αφότου η δική μας ζωή τελειώσει. Τα παιδιά έχουν το χάρισμα να καταπιάνονται με ένα θέμα με τρόπο παιχνιδιάρικο. Συνεντεύξεις, παιχνίδια και εργαστήρια, πυροδότησαν ιδέες και κέντρισαν τη φαντασία παιδιών (μεταξύ 8 και 12 ετών) γύρω από τη ζωή και τον θάνατο, τη θνητότητα και την αθανασία. Στο εξής, το υλικό που προέκυψε μεταφράστηκε από πέντε επαγγελματίες χορευτές. Το Forever είναι ένα έργο που δημιουργεί έναν κόσμο αθανασίας στον οποίο ζωντανεύουν πλάσματα μέσα από τη φαντασία των παιδιών. Ένα εικαστικό, συγκινησιακό, γεμάτο συναίσθημα ταξίδι σε μια οπτική γλώσσα που θέτει το εξής ερώτημα: τι θα συνέβαινε αν ζούσαμε όλοι αιώνια; Το έργο Forever αποτελεί μέρος μίας τριλογίας σε παραγωγή της Tabea Martin γύρω από το θέμα της παροδικότητας. Το This Is My Last Dance, που έκανε πρεμιέρα τον Φεβρουάριο 2018, καταπιάνεται με την παροδικότητα του σώματος και, συγκεκριμένα, με την εμπειρία της τελικής του κατάστασης. To Forever παρατηρεί με παιχνιδιάρικη διάθεση τις ιδέες μας γύρω από τη μεταθανάτια ζωή, την επιθυμία για μια ζωή αέναη. Το 2020, ακολουθεί το πρότζεκτ Nothing Left το οποίο διερευνά και θέτει στο επίκεντρό του τον θάνατο των άλλων.

​

H Tabea Martin είναι χορογράφος και περφόρμερ με έδρα τη Βασιλεία, Ελβετία. Σπούδασε Μοντέρνο Χοροθέατρο στη σχολή Hogeschool voor de Kunsten, και ακολούθως Χορογραφία στην Ακαδημία Χορού του Ρότερνταμ στην Ολλανδία όπου ξεκίνησε να εξελίσσει το έργο της ως χορογράφου με κεντρικό άξονα ζητήματα κοινωνικού περιεχομένου. Η Tabea επικεντρώνεται περισσότερο στη δημιουργική διαδικασία παρά στο τελικό αποτέλεσμα: στο πώς χάνει κανείς τον δρόμο του, πώς έρχεται αντιμέτωπος με το άγνωστο, πώς ξεπερνάει τα εμπόδια και αντιμετωπίζει συναισθήματα που προκύπτουν, ή στο να ανακαλύπτει το απροσδόκητο. Η Tabea έχει αποσπάσει πληθώρα βραβείων για το έργο της, ενώ έχει προταθεί για βραβείο ανερχόμενης χορογράφου από το φεστιβάλ της Ολλανδίας ‘Dutch Dance Days’. Το 2013, το Duet for two dancers επιλέχθηκε από το Aerowaves και βραβεύτηκε από το φεστιβάλ (Re)connaissance στη Γαλλία. Έκτοτε έχει περιοδεύσει εκτενώς ανά την Ευρώπη. Έχει δημιουργήσει πρωτότυπα χορογραφικά έργα για τα θέατρα Stadttheater (Βέρνη), Maxim Gorki Theatre (Βερολίνο), και Schauspielhaus Zürich (Ζυρίχη), και συνεργάζεται στενά με τους Sebastian Nübling και Sibylle Berg. Η Tabea Martin διατηρεί τη δική της ομάδα χορού και, μαζί της, κάνει περιοδείες με διάφορα έργα ανά την Ευρώπη. Από το 2018, το έργο της στηρίζουν οι οργανισμοί Canton Baselland/Baselsstadt και Pro Helvetia.

​

Χορογραφία: Tabea Martin

Βοηθός χορογράφου: Laetitia Kohler

Χορευτές: Tamara Gvozdenovic, Emeric Rabot, Benjamin Lindh, Daniel Staaf, Miguel do Vale

Σχεδιασμός σκηνικών: Veronika Mutalova

Κοστούμια: Mirjam Egli

Σχεδιασμός φωτισμού: Simon Lichtenberger

Μουσική συνοδεία: Donath Weyeneth, Roxane Wappler 

Δραματουργία: Irina Müller, Moos van den Broek

Βοηθός δραματουργού: Nadja Rothenburger

Εξωτερικός σύμβουλος: Sébastian Nübling

Προώθηση: Dominique Cardito

Βιντεογράφηση: Heta Multanen

Φωτογράφηση: Nelly Rodriguez, Heta Multanen

Διεύθυνση παραγωγής: Franziska Ruoss, Roxane Wappler

​

Με την ευγενική υποστήριξη των Fachausschuss Tanz & Theater BS/BL, Pro Helvetia-Swiss Arts Council, Migros Culture Percentage, Fondation Nestlé pour l’Art, Stanley Thomas Johnson Foundation, Ernst Göhner Foundation, Ruth and Paul Wallach Foundation Basel.