Πέντε γυναίκες συνθέτουν την τέλεια εικόνα διαφορετικών χαρακτήρων και αναγνωρίσιμων καταστάσεων. Παρότι ο θεατής φαινομενικά τις αναγνωρίζει, οι ίδιες, αναζητώντας την απόλυτη τελειότητα, εμπλέκονται στα δίχτυα μιας παραμορφωμένης πραγματικότητας. Οι δυναμικές αυτές χορεύτριες βιώνουν τα όρια της δικής τους σωματικότητας, εξερευνώντας το αισθητικό ιδεώδες σε διαφορετικές σκηνές. Ένας αισθητικός κόσμος σύντομα θα παραμορφώσει την έννοια και την αντίληψη της τελειότητας και θα τη μετατρέψει σε μία ζωντανή εικόνα απογοήτευσης, σύγκρουσης και πόνου. Το έργο [N]EMO BODY μας καλεί να επανεξετάσουμε τις απόψεις μας και να ανακαλύψουμε την αλήθεια μέσα μας.

​

Στο έργο του Joost Vrouenraets δίδεται έμφαση στη δεξιοτεχνία των κινήσεων του ανθρώπινου σώματος. Η έννοια της καλοτυχίας, της ικανότητας ενός ατόμου να έχει ευνοϊκές συγκυρίες στη ζωή του, διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο έργο του, στη διαδικασία σύλληψης μιας ιδέας, καθώς και στην έρευνά του. Ο χορός για τον ίδιο είναι ένα πνευματικό όραμα που μετουσιώνεται σε σωματική μορφή. Αυτό που φαίνεται είναι η άνευ όρων φύση της πραγματικότητας. Η απόλυτα καθαρή ουσία. Στη σκηνή, ψάχνει πάντοτε να εντοπίσει το εκφραστικό σώμα: εκείνο που αντανακλά συναισθήματα, τη φαινομενικά «φυσιολογική» ανθρώπινη ύπαρξη. Χορεύοντας έργα άλλων, και βλέποντας άλλους να χορεύουν το δικό του έργο, έχει συνειδητοποιήσει ότι η ουδετερότητα του μυαλού επιφέρει μέγιστη έκφραση. Ωστόσο, το έργο του δεν είναι αμιγώς εννοιολογικό· εκτιμά ιδιαιτέρως το μελαγχολικό συναίσθημα που αφήνει μια εφήμερη ομορφιά. Όταν καταφέρνει να προσεγγίσει την τέχνη, την επιστήμη και την αισθητική με πνεύμα ανοιχτό και περιέργεια εξεταστική, αποκτά μεγαλύτερη εκφραστική ικανότητα, δίνοντας έτσι περισσότερο χώρο στο κοινό για να κατανοήσει.

​

Η GOTRA είναι μία διεθνής ομάδα σύγχρονου χορού, της οποίας το δημιουργικό έργο ξεπερνά τα καλλιτεχνικά όρια του δικού της πεδίου, υιοθετώντας στοιχεία από διάφορους άλλους τομείς. Στο ενεργητικό της περιλαμβάνονται θεατρικά προγράμματα, ανάθεση καλλιτεχνικών έργων και άλλες καινοτόμες ιδέες για κάθε είδους κοινό. GOTRA στα Σανσκριτικά σημαίνει «φυλή». Τα μέλη της διαθέτουν μία κοινή ουσία, απαλλαγμένη από τους όρους της πραγματικότητας, και ένα κοινό πνευματικό όραμα.

​

Σύλληψη και χορογραφία: Joost Vrouenraets

Δραματουργία: Anne-Marije van de Bersselaar

Χορευτές: Maïté Guérin, Francesca Imoda, Roshanak Morrowatian, Marika Meoli and Marcia Liu.

Αντικαταστάτες χορευτές: Asuka J. Riedl, Francesca Piergiacomo

Μουσική: Loran Delforge

Σχεδιασμός κοστουμιών: Verena Klein

Φωτισμός και σκηνογραφία: Joost Vrouenraets en Marc Claessens

Γραφίστας: Ivo Straetmans

Φωτογραφία: David Peskens

Η συνάντηση ήταν τυχαία, ένα οικείο ταξίδι, μια εξερεύνηση της σχέσης αγάπης ανάμεσα σε δύο όντα: ένα έργο για το παρόν, τη σταθερότητα και την εναλλαγή των συναισθημάτων που δημιουργούνται από την ίδια τους τη μεταβλητότητα.

Το ζευγάρι στην απλότητα του, παρουσιάζει τη σχέση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, το σπινθήρισμα της συνάντησής τους, τις σκέψεις που τους κατακλύζουν και το χρόνο που περνά, αναδιαμορφώνοντας  το πεπρωμένο τους κάθε στιγμή. Σε αυτή την παράσταση, που δημιούργησαν η Marie-Claude Pietragalla και ο Julien Derouault, οι χορογράφοι ασχολούνται με τη μνήμη του σώματος που διαλύεται, αφήνοντας χώρο για τη μνήμη της ψυχής.

​

Χορογραφία: Marie-Claude Pietragalla & Julien Derouault
Σκηνογραφία: Marie-Claude Pietragalla & Julien Derouault
Χορεύουν: Marie-Claude Pietragalla & Julien Derouault
Μουσική: Yannaël Quenel

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί πότε σας βόλεψε να παραμείνετε δεμένοι σε πράγματα ή καταστάσεις που σας καταπιέζουν; Kαι πότε βρήκατε τη δύναμη να πείτε όχι και να φύγετε; Πόσες φορές κλείσατε το στόμα μπροστά σε μια αδικία ή πόσες φορές σφίξατε τη γροθιά για να συγκρατηθείτε; Μήπως δεν είχατε το κουράγιο να μιλήσετε, να αντιδράσετε;

​

Πιστεύω πως βαθιά μέσα μας όλοι ξέρουμε ποιος είναι ο δρόμος για την ευτυχία μας, αλλά πάμε κόντρα στο ένστικτο, φοβούμενοι τις κοινωνικές επιπτώσεις, οι οποίες είναι τόσο ισχυρές που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν όντως οι επιλογές μας ήταν συνειδητές.

​

Η Φούλη Στυλιανίδου γεννήθηκε στη Λεμεσό. Το 2005 συνεργάστηκε με την ομάδα χορού Egribiancodanza Dance Company στην Ιταλία με υποτροφία. Το 2006 εγγράφηκε στην ακαδημία χορού Salzburg Experimental Academy of Dance (S.E.A.D.) στην Αυστρία. Μεταξύ 2009 και 2010 συνεργάστηκε με την ομάδα χορού SEAD ‘bodhi project’, με χορογράφους όπως οι Roberto Olivan (Ισπανία), Milli Bitterli (Αυστρία), Keren Levi (Ισραήλ), Matej Kezjar (Σλοβενία) και Oleg Solimenko (Ρωσία). Το 2010/11 εργάστηκε ως καθηγήτρια χορού στο Ινστιτούτο Orff -Πανεπιστήμιο MozartDeum, και ως εκπαιδεύτρια  Pilateς στη SEAD στην Αυστρία. Χόρεψε στην Πλατφόρμα Σύγχρονου Χορού στην Κύπρο παρουσιάζοντας τα ακόλουθα έργα: Over-Under (2011), Inertia (2013), Jodeli Jodeli Doo (2014) και το Look at Me (2016). Το 2012 συμμετείχε στο “Big Dance Festival” στο Λονδίνο με τη χορογράφο Siobhan Kerry και στο project Re.Cycle.Dance του Λοΐζου Κωνσταντίνου στην Κύπρο. Από το 2014 συνεργάζεται με την ομάδα Ασώματες Δυνάμεις με χορογράφο τη Μάχη Δημητριάδου Lindahl και έχουν παρουσιάσει μαζί τα έργα A lost moment, Wonderful World, Gate, Antigone, Body Tracers και Ικέτιδες. Συμμετείχε στο έργο του προγράμματος της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης – Πάφος2017 The Red Hour με χορογράφο τον Αλέξανδρο Μιχαήλ, σε συνεργασία με την Black Box Dance Company (Δανία) και τη χορογράφο Melody Putu.

​

Χορογράφος: Φούλη Στυλιανίδου
Χορευτές: Loizos Constantinou
Σχεδιασμός φωτισμού: Aleksandar Jotovic

Η Λία Χαράκη είναι σύγχρονη καλλιτέχνης με κεντρικό εργαλείο το σώμα. Είναι φιλοξενούμενη καλλιτέχνης στη Στέγη Χορού Λεμεσού. Έργα της έχουν παρουσιαστεί μεταξύ άλλων στα Φεστιβάλ Καλαμάτας, Julidans Amsterdam, Φεστιβάλ Αθηνών, Royal Festival Hall, Bozar Βέλγιο, Unesco Paris, Aerowaves Festival, The Place London, Tanec Praha, Kleines Haus Dresden, Korzo The Hague, Euro-scene Leipzig , NiMAC, Halle 14 Lepzig, Nouveau Musée National de Monaco και κ.ά. Το 2013 ήταν μία από τους καλλιτέχνες που εκπροσώπησε την Κύπρο στην Μπιενάλε Βενετίας με την περφόρμανς Tune In  (εύφημος μνεία για την Κύπρο και τη Λιθουανία). Το 2016 το έργο της με τίτλο The Performance Shop συγκαταλέχθηκε ανάμεσα στις 25 καλύτερες πρακτικές στον χορό από το Ευρωπαϊκό Δίκτυο European Dancehouse Network (theperformanceshop.org). Θα συμμετάσχει για τρίτη φορά στο φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου (2009, 2013) με το The Performance Shop που θα ανοίξει για ένα μήνα στα πλαίσια του φεστιβάλ. Τα έργα της Skin και Ο Ενεργός Θεατής αποτελούν μέρος του προγράμματος.
 

Ο θάνατος είναι η απόλυτη θεατρική πράξη γιατί είναι το άκρον άωτον της μεταμόρφωσης. Λία Χαράκη

Σύλληψη / Χορογραφία / Κείμενο Προγράμματος: Λία Χαράκη
Ερμηνεία: Ράνια Γλυμίτσα
Μουσική Σύνθεση / Σχεδιασμός  Ήχου: Στέλιος Αντωνίου
Σκηνογραφία: Γιώργος Γιάννου
Κάμερα / Μοντάζ / Φωτογραφία: Σάββας Μπαλτζής
Σχεδιασμός Φωτισμού: Aleksandar Jotovic
Τεχνικός Διευθυντής: Γιάγκος Χατζηγιάννης
Με τη Στήριξη της Στέγης Χορού Λεμεσού

Ένα συναρπαστικό ταξίδι ανακάλυψης, κατάδυσης στα αρχαιολογικά στρώματα του κοινού έργου των Inbal Pinto και Avshalom Pollak. Από ελεγχόμενη απόσταση, επιστρέφουν μαζί προς γνώριμα τοπία. Σαν να ανοίγει ξανά ένα γράμμα σταλμένο από τόπο μακρινό, από αλλοτινή εποχή, που διαχέεται στο παρόν, δημιουργώντας μια αλλιώτικη εμπειρία, επαναπροσδιορίζοντας τον ίδιο τον εαυτό τους.

Στα βάθη του φανταστικού σύμπαντος των Pinto-Pollak, οι Καρέκλες του Ιονέσκο ζωντανεύουν, γίνονται χορός και το παράλογο μεταμορφώνεται μεμιάς σε πραγματικό. Πρόκειται για μια κωμικοτραγική συνάντηση μεταξύ χαρακτήρων που αναζητούν ένα συγγραφέα και ξεχασμένων όντων σε ένα μέρος που είναι παντού και πουθενά, δημιουργώντας έτσι έναν κόσμο φτιαγμένο από σπασμένα όνειρα.

Χορογραφία:  Inbal Pinto, Avshalom Pollak

Σχεδιασμός κοστουμιών, σκηνικών & soundtrack: Inbal Pinto, Avshalom Pollak

Σχεδιασμός φωτισμού: Yoann Tivoli

Animation: Peter Salzka

Χορευτές: Almog Ben Horin, Zvi Fishzon, Marta Luiza Jankowska, Joy Kammin, Amit Marsino, Moran Muller, Thomas Walschot, Ofir Yanai, Dina Ziv

Υπεύθυνος Πρόβας: Dina Ziv

Κοστούμια: Aviv Ron

Μουσική: Dvorak, Chór Eryana, Adam Aston, Stefan Nowita, Jeroen van Veen & Sandra van Veen, Eddie Sauter, Miles Davis, John Blow, Dukes of Dixieland, Arvo Part

Manager: Adva Mainz

Μάρκετινγκ & Υπεύθυνος εξεύρεσης χρηματοδότησης: Zohar Eshel-Acco

Υπεύθυνος παραγωγής & διευθυντής σκηνής: Ofer Lachish

Υπεύθυνος διοικητικών θεμάτων: Rotem Mizrachi

Φωτισμός: Oren Elimelech

Ήχος: Yair Rachamim

Ξυλουργός: Gilad Bonneau

Ενδυματολόγος & Κομμωτής: Ela Givol
 

Έχουν περάσει εκατόν εβδομήντα πέντε χρόνια από την πρεμιέρα του έργου Giselle, του ρομαντικού αριστουργήματος κλασικού μπαλέτου που έγραψε ιστορία ως το ντεμπούτο της Ιταλίδας μπαλαρίνας Carlotta Grisi στο Παρίσι. Έκτοτε, η παράσταση συνέχισε να εξελίσσεται στον χρόνο με νέες εκδοχές της ιστορίας της Giselle, ωστόσο το σύγχρονο κοινό του 21ου αιώνα γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να παρακολουθήσει μια εμβληματική παράσταση κλασικού μπαλέτου του 19ου αιώνα: η Giselle έχει αποκτήσει παγκόσμιο χαρακτήρα, ριζωμένο βαθιά στο παρόν.
 

Το Balletto di Roma ανέθεσε τη χορογραφία της 1ης και 2ης πράξης του έργου στους Itamar Serussi Sahar and Chris Haring | Liquid Loft αντίστοιχα. Η παράσταση δεν είναι απλώς μια νέα εκδοχή της γνωστής ιστορίας της Giselle, αλλά μια βαθιά εξερεύνηση του κόσμου της νεαρής κοπέλας που προδόθηκε από τον εραστή της (Πράξη 1η) και του ασύλληπτου πόνου που τη συνοδεύει από τη ζωή στον θάνατο (Πράξη 2η). Η παράσταση, μία συνεργασία μεταξύ των Liquid Loft, Operaestate Festival και Civitanova Danza που έκανε πρεμιέρα στις 16 Ιουλίου 2016, δεν είναι απλώς μια εξερεύνηση της αντιπαράθεσης μεταξύ ζωής και θανάτου που καταλαμβάνει τον χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας. Μία νέα χορογραφία εκφράζει την πολυδιάστατη διάθεση μιας ολόκληρης κοινότητας σωμάτων επί σκηνής. Η ταυτότητα της Ζιζέλ δεν ενσαρκώνεται μονάχα σε ένα ρόλο, αλλά εξυπηρετεί ως φακός μέσα από τον οποίο καλούμαστε να παρατηρήσουμε τον κόσμο γύρω μας. Στόχος των χορευτών του Balletto di Roma είναι η ενσάρκωση του πνεύματος της Ζιζέλ μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς τους, αποφεύγοντας ωστόσο την ανάλυση της προσωπικότητάς της και την ταύτισή της με τα ιδιότυπα χαρακτηριστικά της. Αντιθέτως, αποδομώντας το λιμπρέτο του Théophile Gautier, το έργο εξερευνά τις δυνατότητες και τις ευαισθησίες των σωμάτων στο παρόν.

Για πρώτη φορά, η παράσταση συνενώνει μια διεθνή ομάδα καλλιτεχνών και συνεργατών από διαφορετικούς καλλιτεχνικούς χώρους, με πρωτότυπες δημιουργικές προσεγγίσεις, την οποία συντονίζει η Peggy Olislaegers, πρώην καλλιτεχνική διευθύντρια του Ολλανδικού Φεστιβάλ Χορού και δραματουργός πολλών ομάδων χορού όπως της Rambert. Οι εξαίρετες διασκευές της μουσικής του Adolphe Adam από τους Richard Van Kruysdijk και Andreas Berger συνοδεύουν τις δύο πράξεις του μπαλέτου, δίνοντας στους χορευτές την ευκαιρία να δημιουργήσουν νέες ρυθμικές και κινητικές αναφορές, επιτρέποντας σε κάθε θεατή ξεχωριστά να επινοήσει τη δική του ιστορία.

Η χορογραφία της πρώτης πράξης, του Itamar Serussi Sahar, εκφράζει μια σωματική, σχεδόν ερωτική, δυναμική: τα σώματα απαλλάσσονται από τις σκηνές παντομίμας που παραδοσιακά χαρακτηρίζουν την εναρκτήρια πράξη του μπαλέτου, επιτρέποντας στους χορευτές να αποκαλύψουν στο κοινό τον πραγματικό σκοπό του χορού τους και την αρχική πρόθεση των κινήσεών τους. Το κοσμικό σκηνικό του 19ου αιώνα αντανακλάται μέσα από την ανθρώπινη φύση των χορευτών, καθώς μεταλλάζονται από το πραγματικό, καθώς πάλλονται με ζωτικές κινήσεις, καθώς εξερευνούν τους χώρους της σκηνής και εκφράζουν το αίσθημα του ανήκειν: τόσο στη ζωή όσο και στον θάνατο. Σε αντίθεση με τη ζωτικότητα της πρώτης πράξης που υπογραμμίζει την ατομικότητα κάθε χορευτή, η χορογραφία της 2ης Πράξης, του Chris Haring, παρουσιάζει μία πιο συλλογική προσέγγιση, θυμίζοντας ότι τίποτα δεν ενώνει περισσότερο τους ανθρώπους απ’ ότι ο ίδιος ο θάνατος.

Η ιδέα ότι η εκδίκηση απαλύνει τον πόνο της απώλειας, χαρίζει μια τελευταία έκφραση ανθρώπινης ευαισθησίας στην παράσταση και μια τελευταία παράδοξη υπόθεση πριν την ύστατη σύγκρουση των σωμάτων. Ο πραγματικός κόσμος σπάνια εισβάλλει στο κάδρο, ενώ η σύγκρουση αυτή διαχέεται από μια οπτική πυκνότητα: σαν μυθικοί φοίνικες που αναγεννιούνται από τις στάχτες, οι χορευτές και το κοινό επανέρχονται στη ζωή.

Ο Chris Haring, χορογράφος αυστριακής καταγωγής, έχει συνεργαστεί με ομάδες χορού και χορογράφους όπως DV8 Physical Theatre (Λονδίνο), Nikolais/Luis Dance Cie (ΗΠΑ), man act (Η.Β.), Nigel Charnock (Η.Β.), pilottanzt και άλλους. Σε συνεργασία με τον συνθέτη και καλλιτέχνη πολυμέσων Klaus Obermaier έχει δημιουργήσει τις παραστάσεις που συνδυάζουν βίντεο και χορό D.A.V.E. και VIVISECTOR, οι οποίες παρουσιάστηκαν ανά τον κόσμο και απέσπασαν διθυραμβικές κριτικές. Βασική πηγή έμπνευσης των παραστάσεών του, όπως του έργου Fremdkorper (που βραβεύτηκε ως η καλύτερη παράσταση στη Μπιεννάλε Χορού της Lyons το 2004), είναι η επιστημονική φαντασία και το ανθρώπινο σώμα ως κυβερνών τοπίο. Από το 2005, είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Liquid Loft. Έχει χορογραφήσει παραστάσεις όπως Kind of Heroes, Running Sushi, Talking Head και The Perfect Garden series. Το 2007, δημιούργησε τη σειρά έργων Posing Project Series, ενώ το έργο του Posing Project B – The Art of Seduction απέσπασε το βραβείο καλύτερης παράστασης - Leone d’Oro στην Μπιεννάλε Βενετίας. Το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Καλλιτέχνη Παραστατικών Τεχνών από το Υπουργείο Πολιτισμού της Αυστρίας. Υπήρξε υπεύθυνος της τελετής έναρξης της αυστριακής ομάδας στη Διεθνή Έκθεση της Zaragoza (2008) όπου συμμετείχε με τη Liquid Loft. Έχει, επίσης, δημιουργήσει χορογραφίες για διεθνείς ομάδες όπως Jin Xing Dance Theatre (Σαγκάη), Les Ballets de Monte-Carlo (Γαλλία), Dialogue Dance (Ρωσία), Staatstheater Kassel (Γερμανία) και Ballett Moskau (Ρωσία).
 

Ο Itamar Serussi Sahar (Ισραήλ, 1978) ζει και εργάζεται στο Άμστερνταμ. Ξεκίνησε την εκπαίδευσή του στον χορό στην ηλικία των 15 ετών, στην Ανώτερη Σχολή Τεχνών του Ισραήλ και στη σχολή χορού School of Bat-Dor Dance Company. Το 1998, εντάχθηκε στην ομάδα χορού Batsheva Dance Company. Από το 2006, ξεκίνησε να αναπτύσσει το δικό του προσωπικό ύφος και να πειραματίζεται με τα σωματικά όρια μέσω του χιούμορ και του αυτοσχεδιασμού, σε μία προσπάθεια να υπερβεί τα παραδοσιακά όριά του. Το έργο του χαρακτηρίζεται από ένα ανάλαφρο, παιχνιδιάρικο και κομψό ύφος, ενώ οι χορογραφίες του αποτελούν προϊόν συνεργασίας με τους χορευτές του. Μεταξύ 2010 και 2012, υπήρξε φιλοξενούμενος χορογράφος της Danshuis Station Zuid (Tilburg, Ολλανδία), όπου δημιούργησε μία σειρά έργων μικρού μήκους με τίτλο Phenomena, Undo, Ferrum, Lust και την παράσταση μεγάλου μήκους Mono. Η τελευταία προτάθηκε για Βραβείο Swan Καλύτερης Χορευτικής Παραγωγής 2011-2012 στο Nederlandse Dansdagen του Μάαστριχτ. Οι χορογραφίες του έχουν εντυπωσιάσει κοινό και χορευτές ανά την Ευρώπη (Τσεχία, Γαλλία, Σλοβενία). Ο Itamar έχει χορογραφήσει, επίσης, για διάφορες ομάδες χορού στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Αυστρία, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, τη Δανία, το Βέλγιο. Από το καλοκαίρι του 2014 είναι φιλοξενούμενος χορογράφος στο Scapino Ballet στο Ρότερνταμ.

 

Χορογραφία: Itamar Serussi Sahar for act I & Chris Haring / Liquid Loft for act II

Σύλληψη: Peggy Olislaegers

Πρωτότυπη μουσική: Adolphe Adam Musical (διασκευή: Richard Van Kruysdijk, Andreas Berger)

Ένα ζωντανό σύστημα από δέκα χορευτές πάλλεται και συντονίζεται, έλκεται και απωθείται, καταγράφοντας τροχιές που ακολουθούν τους μηχανισμούς της φύσης. Ο Χρήστος Παπαδόπουλος, το νέο αστέρι της χορογραφίας που ανατέλλει στην Ευρώπη, θέτει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης ερωτήματα ανθρώπινης φύσης. Γιατί εκεί έξω είμαστε όλοι ιόντα, ηλεκτρικά φορτισμένα. Το Ιόν αποδεικνύει γιατί ο κόσμος του χορού στην Ευρώπη μιλάει για τον Χρήστο Παπαδόπουλο ως ένα νέο αστέρι που ανατέλλει: στο μινιμαλιστικό, ποιητικό καλλιτεχνικό του σύμπαν μπορείς να κατοικήσεις. Μια παράσταση που επικεντρώνεται στη μικροφυσική της κίνησης, στον όγκο των λεπτομερειών που μπορούν να προκύψουν από ένα κινητικό μοτίβο, επιτρέποντας στο βλέμμα να περιπλανηθεί, να ταξιδέψει στο ανεξάντλητο πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων.
 

Το πέταγμα των πουλιών, ο συντονισμός των πυγολαμπίδων, μια σειρά από μικροφαινόμενα που συνιστούν τον κόσμο της φύσης, γίνονται η αφορμή για την κινητική έρευνα του Χρήστου Παπαδόπουλου. Ωστόσο, ο χορογράφος δεν αρκείται στο να αναπαραστήσει απλώς τις παραπάνω γοητευτικές συμπτώσεις, αλλά προχωρά σε μια αφαιρετική προσέγγιση των κινητικών μοτίβων που απαντώνται γύρω μας. Με γλώσσα μινιμαλιστική –στοιχείο που μέχρι τώρα έχει χαρακτηρίσει τις δουλειές του – αναζητά τους μηχανισμούς ή τον αλγόριθμο πίσω από τη λειτουργία του συντονισμού. Ένα ζωντανό σύστημα από 10 χορευτές δοκιμάζει την παρατηρητικότητά μας στις ανεπαίσθητες αλλαγές, στις αθόρυβες μεταβάσεις, προκειμένου να αποκαλυφθεί η ευθραυστότητα των ανθρώπινων σχέσεων που επαληθεύουν τον ρυθμό της ζωής, τη φυσική τάξη των πραγμάτων. Έτσι, ενώ ο τίτλος μάς παραπέμπει άμεσα στο φαινόμενο του ιονισμού, θα λέγαμε ότι η παράσταση λειτουργεί μάλλον συνειρμικά προς αυτό, εντοπίζοντας στοιχεία που πάνε πέρα από τη φόρμα, τον μηχανισμό της χορογραφίας, την αυστηρότητα ενός συστήματος. Άλλωστε, αυτό που γοητεύει τον χορογράφο δεν είναι η «επικράτεια των σημείων», αλλά το πώς ενώνονται αυτά φτιάχνοντας έναν κόσμο μοναδικό. Η σαγήνη του συντονισμού βρίσκεται τόσο στη σύντομη διάρκεια του φαινομένου, στην παροδικότητά του, όσο και στην εντύπωση του τυχαίου, που δημιουργεί και την προσδοκία της επανεμφάνισής του.

Ο Χρήστος Παπαδόπουλος καταθέτει με τη νέα του δημιουργία, Ιόν, ένα πολυαισθητηριακό πείραμα, το οποίο δεν εξαντλείται στους εύκολους μηχανισμούς εντυπωσιασμού. Η χορογραφία στοχεύει στην ανάδειξη του ελαχίστου, στην εκστατική ηρεμία, όπως εκείνη η ρωγμή από την οποία εισέρχεται το φως προτού μας αποκαλυφθεί το μεγαλείο της φωτεινότητας του ουρανού. Η γραφή του Χρήστου Παπαδόπουλου εστιάζει στην επαναληπτικότητα των κινητικών μοτίβων, στην καθαρότητα του σκηνικού χώρου που διαμορφώνεται μέσα από τους φωτισμούς και την ίδια τη δράση. Ο χορογράφος εμπιστεύεται τα πρωτογενή υλικά που συνθέτουν το έργο του: ρυθμός, κίνηση, χώρος και χρόνος. Ωστόσο, ο τρόπος που υφαίνει τις δράσεις μάς επιτρέπει να ανακαλύψουμε σταδιακά την αλληλεπίδραση της κίνησης με τα λοιπά στοιχεία, την έμφαση του φωτός στα κινούμενα σώματα, την επίδραση της μουσικής στη δημιουργία ενός ηχητικού περιβάλλοντος που δεν καθοδηγεί απλώς, αλλά συνομιλεί με τη χορογραφία.

 
Σύλληψη & Χορογραφία: Χρήστος Παπαδόπουλος

Δραματουργία: Τάσος Κουκουτάς

Μουσική: Coti K

Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας

Κοστούμια: Άγγελος Μέντης

Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού

Α΄ Βοηθός Χορογράφου: Κατερίνα Σπυροπούλου

Β΄ Βοηθός Χορογράφου: Ιωάννα Αντώναρου

Οργάνωση Παραγωγής: Θεοδώρα Καπράλου

Χορεύουν: Νάντη Γώγουλου, Νώντας Δαμόπουλος, Αμαλία Κοσμά, Χαρά Κότσαλη, Γεώργιος Κοτσιφάκης, Ευθύμης Μοσχόπουλος, Δήμητρα Μερτζάνη, Μαρία Μπρέγιαννη, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Αλέξης Τσιάμογλου

Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Με την υποστήριξη: Fondation d'entreprise Hermès, στο πλαίσιο του προγράμματος New Settings 

Συμπαραγωγή: Théâtre de la Ville (Paris), Le Lieu unique, Scène nationale de Nantes (Nantes)

Σε συνεργασία: Dublin Dance Festival (Ιρλανδία)
 

Καλλιτέχνες ποικίλων δεξιοτήτων συνευρίσκονται σε αυτό το χορευτικό έργο. Μέσω κοινών εμπειριών αρχίζουν σταδιακά να συνειδητοποιούν ότι υπάρχει ευκαιρία στη διαφορετικότητα, αρκεί να ενώσουν δυνάμεις και να συμπληρώσουν ο ένας τον άλλον. Μαζί, θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τα εμπόδια και να ανακαλύψουν νέες προοπτικές, ακόμη και στις πιο περίπλοκες καταστάσεις. Οι δρόμοι των τριών μελών της ομάδας συναντώνται μέσα από πολύχρωμα συνοπτικά επεισόδια και εικόνες που σκιαγραφούν τον χαρακτήρα του καθενός, με τη βοήθεια ευφάνταστων σκηνικών, αντικειμένων και κοστουμιών. Θα χρειαστούν μονάχα μπαλόνια, καλσόν και, κυρίως, στοίβες χαρτιών για να το πετύχουν! Είναι βέβαιο ότι η παράσταση θα εξάψει τη φαντασία των νεαρών θεατών και θα τους χαρίσει εκατοντάδες ιδέες, έτοιμες να ενσωματωθούν στα δικά τους παιχνίδια.
 

Οι πολυδιάστατοι κόσμοι μέσω των οποίων η ομάδα MAFALDA από τη Ζυρίχη, με καλλιτεχνική διευθύντρια τη χορογράφο Teresa Rotemberg, συναρπάζει το κοινό, διακατέχονται από ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα. Άλλοτε με αφηγηματικό και άλλοτε με αφαιρετικό τρόπο, η ομάδα συνδυάζει χορευτικά και θεατρικά στοιχεία με πρωτοτυπία και δεξιοτεχνία. Το σύμπαν της MAFALDA είναι γεμάτο χιούμορ με ευφάνταστες, ποιητικές εικόνες και σκηνές, που συνενώνουν συχνά το κωμικό με το τραγικό. Η ομάδα αμφισβητεί διαρκώς την πραγματικότητα, ενώ στο επίκεντρο του έργου της βρίσκεται πάντοτε η αποδοχή των ατελειών, η διαφορετικότητα και η αλλαγή. Το δημιουργικό έργο της MAFALDA είναι σχεδιασμένο με τρόπο που να φαίνεται ανάλαφρο και ειρωνικό, ωστόσο δεν παύει να αγγίζει τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και της συνύπαρξής μας.

Χορογραφία: Teresa Rotemberg

Χορευτές: Diane Gemsch, Yamila Khodr, Fausto Izzi

Τεχνικός διευθυντής: Laurent Castella

Μουσική: Tanja Müller

Κοστούμια: Tanja Liebermann

Σχεδιασμός φωτισμού: Heinze Baumann

Δραματουργία: Ralph Blase

Manager: Nicole Friedman

Το εργαστήρι αυτό αποτελεί μία μοναδική ευκαιρία για τα παιδιά να εξερευνήσουν μία σειρά από ρυθμικές κινήσεις, μοτίβα και τεχνικές χορού μαθαίνοντας μέσα από την πράξη. Μια πρόταση που θα εξάψει τη φαντασία των παιδιών και θα τα οδηγήσει σε ένα ταξίδι στον κόσμο του χορού, όπου θα μετατραπούν σε υπέροχα πλάσματα, μαθαίνοντας τη γλώσσα της κίνησης και εξερευνώντας τις δυνατότητες της ύλης.
 

Παιδία από 4-12 χρονών @Στέγη Χορού Λεμεσού